Sinds deze week verschijnen mijn pennevruchten ook in het Streekjournaal. De eerste kritiek is ook binnen. Ieder interpreteert teksten naar eigen bevind. Zo gaat dat. Tja, ik kan het nu eenmaal niet iedereen naar de zin maken. Da’s trouwens ook niet de bedoeling. Juist niet! Het houdt de discussie levend en het geeft een handvat aan diegenen die zich aangesproken voelen. Met het gewraakte woord of zinsnede als uitgangspunt.Thuis krijg ik ook kritiek. Niet zozeer op de inhoud als wel op het fotootje dat bij de column staat afgebeeld. Ik kijk te nors. Kan dat niet wat vrolijker? Ik zal ‘ns kijken.
In de column draag ik net als op de blog mijn visie op het politieke gedoe uit. Mijn kijk op politici en de personen die op het politieke toneel een rol spelen. Er is veel schone schijn, veel acteerspel. Dat vind ik niet erg. Het hoort er bij en ik zie het als onderdeel van mijn hobby om af en toe door die schijnwerkelijkheid heen te prikken. En ik heb zo m’n allergieën.
Ik kan er niet tegen als burgers buitenspel worden gezet, als mensen worden uitgenodigd mee te denken en mee te praten terwijl van tevoren de uitkomst al vast staat. Dat hoeft niet te betekenen dat bestuurders en politici altijd moeten doen wat de burger wil. Een politicus dient een mening te hebben en daarvoor te staan, leiderschap te tonen en niet met alle winden meewaaien. Maar zinloze inspraak is geen inspraak. Erger nog, dat is het tegendeel van inspraak en de effecten zijn navenant. Mensen raken gefrustreerd als ze niet serieus worden genomen. Ik heb ze zien afhaken, zich letterlijk walgend zien afkeren van de politiek en de overheid. Mensen met uitzonderlijke kwaliteiten die merkten dat hun welgemeende betrokkenheid voor bestuurders er alleen maar toe doet als dat in hun straatje past.
Ik kan ook niet tegen bestuurders en politici die wegduiken. Geen verantwoordelijkheid nemen voor beslissingen die verkeerd uitpakken of processen die door hen gecontroleerd (zouden moeten) worden maar uit de hand lopen. De gebeurtenissen in het project Hart van Dieren hoef ik hier niet allemaal opnieuw naar boven te halen maar ik blijf erbij dat toen slechts één persoon, Jan Bart Wilschut, zijn politieke verantwoordelijkheid heeft genomen, de enige die consequenties trok uit het Dierense drama. De anderen, de duikboten, zitten nog steeds fris en vrolijk op hun stoel. (een germanisme ik weet ‘t) . Ik hoop daar nog wat aan te kunnen doen.
Ook het slag politici die heel eerlijk kijken maar binnen de kortste keren hun verkiezingsbeloften achter zich laten kunnen op mijn belangstelling trekken. Net zo goed als die andere categorie: de dumbo’s van het politieke circus. Helaas brengen die soms ook schade toe.
Waar het mij om gaat is dat bestuurders en politici weten dat er op ze gelet wordt. Dat die ivoren toren stukje bij beetje afbrokkelt. Er is hoop. Er zijn mensen in de politiek uit overtuiging, die geloven in wat ze doen. Die waardeer ik. Als die ook nog eens werken aan het dichten van die beroemde kloof, de afstand tussen burger en politiek, dan krijgen ze van mij het predicaat “witte raaf”. En dan hoef ik het politiek helemaal niet met ze eens te zijn. Net zo goed als u het niet met mij eens hoeft te zijn. Daar is de democratie immers voor.
En laten we wel zijn. Niemand is perfect. Af en toe doet een partij of een politicus in mijn ogen ook iets goeds. Moeten we ook erkennen. We leven gelukkig in een redelijk vrij, redelijk welvarend en redelijk democratisch land waar je (bijna) alles kunt zeggen. Niet perfect, maar toch. Dat kan niet iedereen op aarde zeggen. Daar moeten we ons blijvend bewust van zijn. Laten we zuiniog op dat democratische huis zijn en waar mogelijk verder proberen uit te bouwen. Daar valt nog van alles aan te verbeteren.
Zo zie je maar weer. Ik wilde het nog wel hebben over crossmedia. Niet alleen de krant en de column maar de radio zou er ook nog in voorkomen. Maar soms (nou? soms?) komt er van mijn voornemens ook niks terecht. Dan gaat het verhaal met mij op de loop.
Tja, waar het hart vol van is..
Een andere keer dan maar.
Ik groet u!