De nationale coalitie had ’n paar weken nodig om het coalitieakkoord "samen werken, samen leven" aan te passen aan de door de kredietcrisis veranderde omstandigheden. De manier waarop dat ging was nogal curieus. De Tweede Kamer werd er volledig buiten gehouden terwijl de vakbeweging en de werkgevers wel mochten meepraten. Pas nadat het kabinet, de fractievoorzitters van de coalitiepartijen CDA, PvdA en ChristenUnie, de werkgevers en de vakbeweging het met elkaar eens waren werd het resultaat voorgelegd aan de Tweede Kamer. Dus voor alle duidelijkheid: het primaat van de Tweede Kamer werd aan de laars gelapt.
Dat maakte CDA-fractievoorzitter Van Geel nog eens duidelijk met zijn uitspraak dat ruimte om wijzigingen in het anticrisispakket aan te brengen “buitengewoon beperkt is”.
Prompt stapte Geert Wilders en zijn voltallige PVV-fractie op. Hij wilde niet als een circuspaard meewerken aan deze voorstelling. Kan ik me volledig indenken. Het kabinet en de andere partijen haastten zich om dit gedrag te laken. Het meest laakbare zijn echter het kabinet en de drie coalitiepartijen die een volledig dichtgetimmerd plan op de Kamertafel legden waarover geen discussie meer mogelijk was. Het ritueel verplichte debat leverde dan ook niks op.
Maar wat heeft het kabinet nou eigenlijk gepresteerd? In ieder geval te weinig om de gevolgen van de kredietcrisis tegen te gaan. Het kabinet slaat zich zelfs zonder blikken of blozen op de borst omdat ze de “autonome economische stabilisatoren” het werk laat doen. Met andere woorden: het kabinet doet verder weinig tot niets. Na de tientallen miljarden euro’s die in de financiële sector zijn gestoken wordt een magere 5 à 6 miljard euro in de economie geïnvesteerd. Let wel: uitgesmeerd over meedere jaren. Een groot deel daarvan is ook al gebakken lucht want veel uitgaven stonden al gepland. Die worden nu alleen naar voren gehaald. Verder is er handig van de kredietcrisis gebruik gemaakt om wat vuiltjes weg te werken. Maatregelen die hoe dan ook onontkoombaar zijn. Ook zonder kredietcrisis. Het optrekken van de AOW-leeftijd naar 67 jaar zou in ieder geval vroeger of later aan de orde zijn gekomen. Net als het afschaffen van de door deze regering zelf ingestelde vliegtaks. Maatregelen die nu mooi zonder al te veel gezichtsverlies onder dekking van de kredietcrisis kunnen worden doorgevoerd. En voor ik 't vergeet: de zwaksten worden ook verder aangepakt. De zorgtoeslag ligt ook onder vuur.
Samen werken, samen leven?
