Geef uw mening!
Stuur uw brieven, foto's, afbeeldingen, filmpjes of cartoons naar
theo.kooijmans@gmail.com
Maak het niet te bont. De redactie behoudt zich het recht voor om inzendingen zonder opgaaf van redenen te weigeren.

vrijdag 22 februari 2008

Stippels met bimbam

Zo af en toe wil ik wel eens wegdromen. Dan spring ik van de hak op de tak (als die er nog is dan). Zo’n avond heb ik nu ook. En bovendien ben ik nog steeds wat koortsig, moe en te lui voor een politiek onderwerp. Geen zin dus, gewoon wat gedachten, losse opmerkingen. Stippels met bimbam. En vroeg naar bed.
Morgen stort ik me weer op het Hart, Riviersteen of de Rozendaalse woestijn.

Wat doe ik eigenlijk met m’n blog? Wat wil ik ermee?

Veel mensen delen mijn kijk op een specifiek onderwerp. Sommigen zijn het zelfs zeer vaak met me eens. Anderen af en toe en men wil regelmatig de discussie aangaan. Hardstikke goed. Ben ik erg blij mee.

Maar niet altijd vallen mijn schrijfsels in goede aarde. Er zijn ook lezers die een totaal andere blik op de wereld hebben, zich geraakt voelen of zich verbonden voelen met degenen naar wie de kritiek is gericht. En vaak heb ik best waardering voor die mensen. Ik houd mezelf dan voor dat de mens en de rol die hij speelt verschillende zaken zijn. Lukt me soms aardig, af en toe ook niet. En dan zijn er ook nog figuren die gewoon niet pruimen wat ik zeg omdat ìk het ben die het zegt.

Heb ik volledig begrip voor. Mensen die het niet met me eens zijn mogen van mij, binnen de grenzen van betamelijkheid, roepen wat ze willen. Niet schelden of dreigen dus. Ik heb eigenlijk nog geen reacties hoeven verwijderen omdat ik de reageerder te ver vond gaan. Als ik kritiek geef moet ik ook kritiek kunnen ontvangen.

Ik krijg ook heel wat mails. Mail van mensen die niet via de weblog willen reageren, het eng vinden om dat via de weblog te doen of omdat reageren via de blog hen technisch niet goed afgaat. Of omdat ze hun reactie niet willen delen met anderen en een persoonlijk weerdwoord willen. Allemaal prima!
Maar er zijn ook extremere gevallen. Inmiddels zijn er pogingen geweest om de weblog technisch onderuit te halen. Dat is tot nu toe gelukkig niet gelukt. Maar ook verkapte dreiging komt voor.

Daarnaast wordt soms gedreigd met gerechtelijke actie. Ik ben juridisch niet onderlegd dus je kunt me ’n hoop wijs maken. Ik zoek dan ook een advocaat die me kan voorlichten en adviseren, 'n bloggocaat zogezegd. En ik denk dat ik ook maar 's bij een grote weblog m'n licht ga opsteken. Die mensen weten beter dan ik waar Abraham de mosterd haalt.

Ik wil met dit alles maar zeggen. Het is niet alleen het schrijfwerk wat tijd en energie kost. Geeft niks hoor, heb ik er allemaal voor over maar voor ’n simpele blogger als ik is het woekeren met de tijd. De schaarse uurtjes die ik beschikbaar heb, tussendoor, ’s avonds of in het weekeinde zijn dan ook goed gevuld.

Laat ik de draad niet kwijtraken en terugkeren naar de reacties. Vanaf nu zullen mensen die op de blog reageren een woordverificatie uit moeten voeren. Bij iedere reactie wordt gevraagd om een reeks letters in te voeren. Om spam of andere rotzooi te voorkomen.

Nou ik toch bezig ben. Ik ben best wel eens jaloers op m’n grote broers, de professionele blogsites die met een aantal schrijvers en een “backoffice” zo’n blog runnen. Ik draag ze overigens een zeer warm hart toe hoor want ik vind ze prachtig. En ik vermaak me met het afstruinen van het web op zoek naar collega-zwoegers met hun eigen weblog die net als ik politici en bestuurders een spiegel voorhouden of die hun hobby via het web wereldkundig maken. Die honderden, duizenden gedreven bloggers die met veel plezier aan hun weblog sleutelen.

Ik zou trouwens best wat groter wiilen. Pretenties zat Af en toe zal ik ook m’n mening over de provinciale of landelijke politiek of algemene maatschappelijke ontwikkelingen geven. Maar in Rheden en de regio is voorlopig nog genoeg te doen. Denk aan de Bomenkap, de woningbouw, Riviersteen of Hart van Dieren. Of wat berichten over iemand die uit andermans werk declameert. Inspiratie genoeg. En bijdragen van anderen stel ik zeer op prijs.

M’n blog is nogal sober en ik ben op zoek naar meer mogelijkheden.’n Andere indeling, eenvoudiger reactieverwerking, sneller laden van de blog, berichten beter groeperen, meer kleur in de postings of simpeler zoeken in de blog. ’t Is nu allemaal trouwens wel redelijk overzichtelijk. Heeft ook zijn charme.

En waar het me om begonnen is.

Ik heb het gevoel dat ik m’n steentje bijdraag aan een rechtvaardiger opener politiek. En dat geldt speciaal voor politiek Rheden. Dat bestuurders en politici niet altijd ongemerkt, ongezien, tersluiks grappen uithalen die ik persoonlijk niet zo waardeer. En niet alleen politici. Elders in de maatschappij gebeurt ook genoeg waar een vinger op gelegd kan worden.

Wat dat betreft is het web (g)een zegen voor ons allen!

Steegse Vertellingen - 4. Op stoom

Het project maakte langzamerhand ook steeds meer los bij de bevolking. Medio 2004 werd een informatiemarkt gehouden en de eerste reacties kwamen binnen. Bewoners van het plangebied waren al eerder plotseling geconfronteerd met het feit dat hun woningen voor het plan moesten wijken. Zij waren des duivels over de wijze van communiceren. Van hen werd door de gemeente begrip voor de plannen gevraagd. Een staaltje van overheidsdenken vanuit een ivoren toren en het zich moeilijk kunnen verplaatsen in de gedachtengang van burgers. De boeren hadden ook al hun bezorgdheid geuit over de ecologische poort bij de Hof te Dieren en de koppeling van Hart van Dieren met de Havikerpoortplannen.

Vanaf de begrotingsbehandeling in november 2004 kwam “Hart van Dieren” vaker op de raadsagenda. De gemeentelijke financiën stonden onder druk en het belangrijkste onderwerp waren de algemene bezuinigingen op de gemeentebegroting maar verschillende partijen vroegen ook aandacht voor “Hart van Dieren”. De VVD vroeg naar het draagvlak en de communicatie met de burgers en samen met Gemeentebelangen waren zij bezorgd over de financiële risico’s van het project. Zoals gezegd, het was geen vetpot en Groen Links wilde zelfs het hele project ter discussie stellen. Onze fractie maakte zich vooral zorgen over het gebrek aan aandacht voor de spoorlijn in de rest van de gemeente en over het wijk- en dorpsgericht werken .

In december 2004 werd de raad door de projectgroep op de hoogte gesteld over alle werkzaamheden die waren uitgevoerd en over het besluitvormingsproces.
Het contracteringsproces was gestart, het ontwerp was al een eind op weg, kostenramingen, structuurplannen en grondverwervingprocedures waren opgesteld, een verkeerscirculatieplan was in ontwikkeling en ga zo maar door.

De bevolking was niet vergeten. Er werd via nieuwsbrieven en een website naar de burgers gecommuniceerd en er was een klankbordgroep gevormd.

De gemeenteraad had in dit proces vrijwel volledig buitenspel gestaan. Er was al veel gebeurd en de trein was gaan rijden. Later bleek dat ie niet meer te stoppen was.

In deze periode begonnen B&W ook te trekken aan de financiering. De raad stemde in met het indexeren van de reserve voor het project. Hierdoor werd meer dan 1 miljoen euro toegevoegd aan het project . Ik begon me zorgen te maken over de financiering. En enkele partijen gaven nadrukkelijk aan dat hiermee nog geen instemming werd verleend aan het project zelf.

Het KAN zorgde in december 2004 voor een flinke tegenvaller. Er was op zo’n € 8 miljoen gerekend maar het KAN hield het bij een toezegging van € 2 miljoen direct en € 2,5 miljoen in 2008. De provincie kwam gunstiger uit de bus. Daar besloot men om het budget met € 6,5 miljoen te verhogen.

Ik had echter geen goed gevoel overgehouden aan de laatste ontwikkelingen en de twijfels sloegen toe. De gemeenteraad had naar mijn idee te weinig invloed en kreeg te weinig duidelijkheid. De raad kreeg af en toe brokjes toegeworpen en kon besluitjes nemen over het een en ander maar had niet echt invloed op de ontwikkelingen. Om meer duidelijkheid af te dwingen ben ik daarom in december 2004 schriftelijk expliciete vragen gaan stellen over allerlei onderwerpen. Blijkbaar erg moeilijk allemaal want ondanks herhaald aandringen kwamen de antwoorden pas in februari 2005 Dat bleek ook want men was nog aan het nadenken over de projectopzet, de onderlinge samenwerking, de planning, de controle en de risico’s. Wel werd de businesscase genoemd. De aanleg van de infrastructuur was op dat moment ( februari 2005) begroot op € 126 miljoen euro.

Steegse Vertellingen - 3. Het compromis

In december 2003 ging de raad akkoord met de financiering voor Hart van Dieren. Er werd definitief € 11.345.000, - voor het project gereserveerd.
Ook de Tweede Kamer zette door en eiste van de ministers een beslissing ten gunste van het project.

Uiteindelijk kwam in februari 2004 het verlossende woord. Het rijk zegde € 50 miljoen toe. Het college van B&W en de gemeenteraad waren er blij mee. Wethouder Ella Schadd had hiermee uitstekend werk verricht. Maar we zaten we wel met de acht-min variant die in 2003 in een alternatievenstudie door de projectgroep bedacht was.

Of de raad het en nou wel of niet met de gekozen variant eens was kwam niet ter sprake. Gemeente en provincie lagen in die periode immers nog volop in de clinch met het rijk en we moesten maar afwachten wat er uit de bus kwam.

Er is dus geen raadslid aan de keuze voor de acht-min variant te pas gekomen. Het werd allemaal bedacht buiten de gemeenteraad om. Dat werden we ons pas later bewust. En pas in 2005 heeft de gemeenteraad de alternatievenstudie te zien gekregen.

Ik vond het zelf prachtig en was een groot voorstander van het project. Dat had Rheden maar weer mooi geflikt. Het plan kreeg weliswaar niet het cijfer 10 maar een 8- was toch ook een ruime voldoende. Een mooi voorbeeld van manipulatie naar ik later begreep. Nu het concreet was begon het plan meer in de raad te leven. Het project werd omgedoopt naar Hart van Dieren (de naam “Hart voor Dieren” bleek al bezet door dierenvrienden), er werd verder gesproken over de financiën en de projectgroep gaf enkele presentaties zodat we ons een beeld konden vormen.