Die 53 miljoen voor de Traverse Dieren lijkt in de pocket.Hoe nu verder? Ik ben vooral benieuwd naar de berekeningen voor de Traverse Dieren. En niet alleen benieuwd maar ik maak me ook zorgen.
Ten eerste is daar dat merkwaardige gedrag van de provinciale gedeputeerde Van Haaren die de petitie voor het behoud van de rijksbijdrage voor Hart van Dieren niet wilde tekenen.
Het wordt tijd dat daar eens echt openheid van zaken wordt gegeven. Een aantal mensen, waaronder ik, vermoedt dat de provincie de kosten voor de aanleg van de Traverse hoger becijfert dan de gemeente maar het komt niet echt naar buiten.
Als er nu, nog vóórdat het project is gestart, al onenigheid tussen gemeente en provincie bestaat doet dat het ergste vrezen voor de verdere uitvoering van het project.
De gemeenteraad en provinciale staten mogen met de wetenschap dat eerste editie van het plan op een fiasco is uitgelopen nu niet achterover leunen en alles aan de bestuurders overlaten. Dat loopt gegarandeerd opnieuw uit op een drama. Strakke controle door de beide volksvertegenwoordigingen is noodzakelijk.
Dan is daar het probleem van te optimistische begrotingen. De bron van alle ellende. Bij de aanvang van dit soort projecten wordt veel aan “wishfull thinking” gedaan. Het enige doel is dan het doorgaan van zo’n project. Dat is overigens niet uniek voor het Dierense project. Bij vrijwel alle grotere infrastructurele projecten komt men na de begrotings/planningsfase op de koffie.
Een mooi voorbeeld vinden we in Amsterdam waar de kosten én de planning voor de Noord-Zuidlijn van de metro gigantisch uit de hand lopen. De kosten zijn inmiddels opgelopen van 1,3 miljard euro (begroting 2003) naar 2,1 miljard euro en de opleverdatum is verschoven van 2013 naar 2016. In een onderzoeksrapport wordt dit onder andere geweten aan het veelvuldig gebruik van stelposten in de begroting. Met andere woorden: de Amsterdamse begroting is voor een groot deel gebaseerd op schattingen en niet op berekeningen. Stelposten dienen uitsluitend gebruikt te worden voor kleinere zaken maar niet voor essentiële onderdelen. Nog kwalijker is dat daar vooraf voor was gewaarschuwd en de politiek en het bestuur erover eens waren dat begrotingen nooit meer open einden in de vorm van stelposten mochten bevatten maar dat de geschiedenis zich herhaalt.
Klik hier voor een artikel over deze kwestie op de website van het NRC.
Bovenstaande is slechts een voorbeeld. Ik hoop dat de gemeenteraad en provinciale staten inmiddels wijzer zijn en zich niet meer van alles op de mouw laten spelden door wethouders en gedeputeerden én dat deze bestuurders (college en GS) zelf ook uiterst kritisch met begrotingen en met de projectvoering omgaan.
Eerder dit jaar werd een motie van GroenLinks voor het aanstellen van een raadsadviseur aangenomen. Ik hoop dat die snel wordt aangesteld zodat die kan bijdragen aan een verbeterd en vooral tijdig inzicht van de raad. De raadsleden mogen zich echter niet verschuilen áchter die raadsadviseur maar dienen zelf ook kritisch alle stukken over de Traverse door te vlooien en geen genoegen te nemen met mooie woorden van de bestuurders.
Nou denkt u misschien daar hebben we het gezeur van Theo weer maar ik denk dat niemand wil dat het opnieuw uit de hand gaat lopen. Geld dat in een bodemloze put wordt gestort is weg, kan niet gebruikt worden voor andere eveneens noodzakelijke voorzieningen en u zult dat linksom of rechtsom uiteindelijk voelen in uw portemonnaie.
Voorkomen is nog altijd beter dan genezen.