De volksverhuizingen naar de westerse wereld hebben de samenleving ingrijpend veranderd. Heette de buurman veertig jaar geleden nog Jan en de buurvrouw Marie, nu is het bijna even gewoon dat zij luisteren naar de namen Abdoel en Fatima. Zij brachten hun gewoonten én hun geloof met zich mee. Dat was en is nog steeds wennen voor Jan en Marie. In de jaren negentig schreef Samuel Huntington zijn “Botsing der beschavingen”. Vóór 1989, de val van de muur, was het simpel. De wereld werd gevormd door twee elkaar bestrijdende invloedssferen, de communistische dictaturen onder aanvoering van Rusland en China en het vrije kapitalistische westen dat door de Verenigde Staten werd geleid. Sinds die tegenstelling wegviel is de wereld zich aan het herschikken in een groot aantal blokken die naar gelang het uitkomt met of tegen elkaar samenspannen. Naast onder andere China, Rusland, India en het “westen” identificeert hij ook een moslim-blok, een conglomeraat van staten die, met een superjonge, snel groeiende bevolking en religie als hefboom een plaats op het podium van de macht eisen.
Een lezenswaardig geschrift. De makke is dat er nogal wat mensen op deze wereld zijn die het als de enige ondeelbare waarheid beschouwen en deze nieuwe orde als uitgangspunt nemen voor al hun handelen. Zij raken daarbij verstrikt in vijanddenken. Dat wereldbeeld krijgt helaas steeds meer voet aan de grond. Politici, ideologische en religieuze leiders dragen die boodschap in toenemende mate uit. Zij brengen een vliegwiel van onverdraagzaamheid op gang dat nauwelijks te stoppen is. De strijd verhardt zich met de dag. Hun belangrijkste wapen is de angst voor het vreemde. En hun aanhang groeit en groeit. Niet alleen in Nederland maar ook in de moslim-wereld.
De botsing tussen de culturen trekt diepe voren in de samenleving. Als deze ontwikkeling niet wordt gestopt dan komt het op zeker moment tot een uitbarsting. Niet alleen in Verweggistan maar ook in onze maatschappij. Er zijn mensen die dat prima vinden maar ik zit daar allerminst op te wachten. Ik gun onze kinderen een onbezorgder toekomst.
Nederland is geen eiland waarop we ons kunnen verschansen. De wereld is niet buiten te sluiten. Wij moeten op weg naar een nieuw evenwicht in een samenleving die leefbaar is en blijft. Daarvoor is begrip nodig en soms een beetje humor. De versleten deken van politieke correctheid kunnen we daarbij niet gebruiken. Geef die maar mee aan de voddenboer
Dat evenwicht bereiken we alleen als Jan en Marie, Abdoel en Fatima hun angsten overwinnen en elkaar accepteren. Vreemdelingenhaat en extreem denken, over en weer, is daarvoor een slechte raadgever. Jan is geen bruine nazi en Abdoel geen religieuze fascist, Marie geen vogelvrije lellebel en Fatima geen gekopvodde voetveeg. De meesten van ons zijn doodgewone boerenlullen die moeten sappelen voor hun dagelijkse brood en die hun kinderen op een fatsoenlijke manier groot willen brengen. Daar hebben we onze handen meer dan vol aan.
En laten we het boek van Huntington vooral niet heilig verklaren. Heilige boeken hebben de mensheid al genoeg ellende bezorgd.