Enkele bewoners van de Noorder Parallelweg in Dieren hebben een brief gestuurd aan de gemeenteraad. Deze brief geeft haarfijn de gevolgen weer die het gestoethaspel rond het project veroorzaakt.Deze brief is op 9 oktober verstuurd en staat op 27 november (7 weken later) op de agenda van de gemeenteraad.
Onderstaand de volledige brief. Lees 'm
Hopelijk schudt dit iemand wakker. Het gaat om MENSEN!
------------------------------------------------------------------------------------
Aan de Gemeenteraad van de Gemeente Rheden
Postbus 9110
6994 ZJ De Steeg.
Dieren, 9 oktober 2007
Geachte dames en heren raadsleden,
Namens de bewoners en ex-bewoners van de Noorder Parallelweg vraag ik uw aandacht:
Woede en verbijstering zijn de gevoelens die de bewoners letterlijk ervaren en delen in reactie op de recente ontwikkelingen.
Die emotie is niet slechts het antwoord op de beschamende en stuntelige berekeningen van de gemeente. Woede is ook onze reactie op 5 jaren ervaring in de omgang met de gemeente Rheden in deze kwestie.
“HART voor Dieren”, “ruimHARTig vergoeden” volgens wethouder Wilschut in 2006; “Hier past barmHARTigheid “ de wethouder nu opnieuw in de media.
De term HART wordt veel gebezigd door verantwoordelijke bestuurders, maar wij - bewoners - hebben allen de laatste 5 jaren het tegendeel ervaren. Hart voor Dieren, maar HARD voor de mensen.
En voor wie worden die plannen nu helemaal ontwikkeld? Voor de burgers? De mensen in de gemeente Rheden? Maar dat zijn wij!
Voor wie werken die mensen in provincie- en gemeentehuis? Door wie worden zij betaald? Door de burgers, de mensen? Dat zijn wij!
Nu lijkt het plan voorlopig niet of in zeer afgeslankte vorm door te gaan.
En als resultaat wonen wij nu niet meer in een vertrouwde straat. maar in een omgeving die sociaal ontwricht is, verpauperd. Reeds opgekochte woningen worden verhuurd aan bewoners die , de goeden niet te na gesproken, veelvuldig niet de mensen zijn waar het nou zo prettig tussen wonen is. Daar komen politie en deurwaarders aan te pas. We hebben onze vrienden zien vertrekken, sommigen daarvan in overspannen toestand, te wijten aan de jarenlange ingrijpende onzekerheid over hun woonsituatie.
Er was een ondernemer die nog niet zo lang geleden eigenhandig zijn werkplaats achter het huis had gebouwd. De gemeente weigerde jaren bij herhaling een vergoeding te geven waarvoor soortgelijk teruggekocht kon worden. De man heeft uiteindelijk, ziek van de spanningen, een veel lager bedrag geaccepteerd dan redelijkerwijs aanvaardbaar is en woont nu elders, zónder werkplaats. Deze man heeft maandenlang geprobeerd wethouder Wilschut te bellen, en nooit heeft de wethouder hem te woord gestaan of teruggebeld. Wij weten dat hij niet gelukkig is in zijn huidige woon-werk situatie.
Wij hebben tijdens de eerste bijeenkomsten veelvuldig gevraagd behoedzaam om te gaan met de vele bejaarden in de straat. Dat is niet gebeurd. Er was een bejaarde mijnheer die een traplift nodig had, en dezelfde gemeente weigerde die te vergoeden omdat deze mensen niet durfden en konden tekenen dat zij nog 5 jaar daar zouden wonen. Mijnheer werd daardoor in een Velps verpleeghuis opgenomen en zijn echtgenote kon door haar angsten om alles wat hun overkwam, hem niet zelfstandig met het openbaar vervoer bezoeken. Pas een jaar later is mijnheer op Gelders Hof gaan wonen. Hulp van de gemeente? Nee.
Er was het oudere echtpaar dat een afspraak maakte met mevrouw Schadd, en de 2 dochters namen een snipperdag om hen terzijde te staan. De gemeente vergat de afspraak en stuurde een bloemetje. De gemeente maakte nooit meer een nieuwe afspraak. Een bloemetje om af te doen dat je huis waar je meer dan 50 jaar woont je wordt afgenomen? Dat is het enige dat deze mensen verder aan begeleiding hebben ontvangen.
Er was een zoon die voor zijn bejaarde moeder op kwam. Hij werd zo vaak door de gemeente afgescheept dat hij teneinde raad naar de ombudsman ging. Daarop werd hij alsnog ontvangen door burgemeester en wethouder. Na dat gesprek ontving hij ter ondertekening een brief waarin de gemeente hem liet verklaren dat mijnheer geen klachten had en dat hij nu volledig was geïnformeerd. Hoezo geen klachten als je al bij de ombudsman terecht komt omdat er geen gehoor is?
Brieven en geschriften van de gemeente ademen veelal een juridische achtergrond, zijn zoals het hierboven beschreven voorbeeld gericht op “dossiervorming”.
De bewoners hebben geen ambtenaren en juristen in dienst om zich full time te prepareren op de contacten met de gemeente, zijn daardoor in een ongelijke positie. Dat zou niet moeten zijn, de ambtenaren zijn er immers voor de mensen?
Dezelfde zoon ontving een delegatie in het huis van zijn moeder ter taxatie van de woning. Vervolgens begon het wachten , de gemeente reageerde niet op zijn vragen. Het bod kwam er pas toen hij in een ingezonden stuk zijn ongenoegen uitsprak over de gang van zaken, blij als hij daarbij was niet in deze gemeente te wonen.
Bij een andere bewoner werd getaxeerd en een schriftelijk bod (met de mededeling niet bindend, want de raad moet eerst akkoord) werd eerst 9 maanden later uitgebracht, vergezeld van het verzoek binnen 4 weken te berichten over de acceptatie.
De feiten: In juni 2002 wezen nota bene bewoners wethouder Schadd op de constatering dat ONZE huizen uit de tekeningen waren verdwenen. Mijnheer Hombrink kreet uit: “Ik heb altijd al gezegd dat deze huizen moeten verdwijnen!” Op deze “zorgvuldige wijze” werden wij, althans zij die toen erbij waren, op de hoogte gesteld. Er volgden bijeenkomsten, altijd op initiatief en aandringen van de bewoners (de wethouder wilde eerst in september 2002 verder afspreken) en Schadd beloofde ongevraagd onze wensen t.a.v. de gedwongen verhuizing te willen meenemen in de hulp die wij zouden krijgen van de gemeente. Zonder verdere aankondiging legde zij een week later de Wet Voorkeursrecht Gemeente op deze woningen op. Die wet zou aanvankelijk maar 2 jaar mogen duren, maar is door de gemeente telkens verlengd, nu weer tot 8 maart 2008. Dat zijn 6 jaren onzekerheid en gesol met onze belangen.
Natuurlijk maakten de bewoners bezwaar, zij organiseerden zich, huurden deskundige hulp in en leerden vervolgens dat de bezwaarschriften door een gemeentelijke commissie worden afgehandeld. Het schetst u geen verbazing dat bezwaar is afgewezen. De voorzitter van deze commissie reageerde toen hij daar op werd aangesproken: “Nee hoor, wij zijn heel onafhankelijk, neemt u mij nou, ik ben ambtenaar van de gemeente, ik word betaald door de gemeente, ik gebruik het briefpapier van de gemeente voor mijn commissie, en toch ben ik onafhankelijk”.
Het was toen dat de bewoners langzaam aan murw werden. Inmiddels waren wij veelvuldig gevraagd om op te draven naar weer een voorlichtingsbijeenkomst waar we weer niets wijzer van werden. Bewoners haakten ook af in deze hele berichtenshow omdat de stress en onzekerheid hun teveel werden.
Juni 2002 startte het circus voor ons, en tot 2006 weigerde de gemeente meer kosten bij de verkoop te vergoeden dan € 5.000. Daar betaal je de kosten van een nieuwe aankoop niet van. Maar ambtenaren drongen ons er in 2002 al op aan: “U moet nu verkopen, nu hebben wij nog geld” Onfatsoenlijk, en hoe bitter verloopt de geschiedenis.
De gemeente lanceert veelvuldig berichten in de media. In 2004 het bericht dat veel mensen vrijwillig verkochten. Men zegt er niet bij dat dit alleen de mensen betrof die toch al weg wilden, overlijdensgevallen, of die een buitenlandse baan kregen.
Het steeds drukker wordende spoor -waar het om begonnen was- lijkt voor onze neus te blijven liggen, maar er rijden nog altijd evenveel treinen over heen. Komt de bouwput voor onze neus er alsnog om boven de tunnel voor de Burg. de Bruinstraat appartementen te bouwen? . Geen onwaarschijnlijke gedachte, want daar zat en zit de winst. We weten niet welke (altijd weer vage) plannen de komende maanden ad hoc ontwikkeld gaan worden. Uw gebrek aan het geven van duidelijke informatie wordt ondragelijk. De wet voorkeursrecht geeft zeer eenzijdig macht aan de gemeente. Het gemeentebestuur hanteert de wet in haar voordeel, maar verzuimt in haar zorg voor de burgers die uit hun huizen worden gejaagd.
Het is zeer moeilijk de opeenstapeling van frustratie en de onbeantwoorde roep om en het gemis van een fatsoenlijke behandeling en zorgvuldige afwikkeling van onze belangen kenbaar te maken. Elk krantenartikel in september gaf wel aan dat de wethouder nooit te bereiken is, en in alle media toont de wethouder aan er prioriteit aan te geven om duidelijk te maken dat het niet aan hem ligt.
De wethouder kan wel in de media zeggen dat wij op de oude regeling mogen verkopen, maar dat verandert dus helemaal niets aan de al 5 jaar durende ongelijke machtssituatie. Hoezo is en gaat hij niet in gesprek met ieder van ons persoonlijk? Is het allemaal niet belangrijk genoeg?
Op 11 september kwam het nieuws naar buiten, pas 3 weken later op 2 oktober, ligt er een brief op de mat waarin betrokken huiseigenaren en huurders en/of voormalig huiseigenaren weer eens worden opgeroepen om op 4 oktober paraat te zijn op een eenmalig inloopspreekuur.
Sommige belanghebbende bewoners krijgen zelfs helemaal géén brief. Dit soort slordigheid, daar hebben wij ervaring mee, wij kijken er niet meer van op.
Het is echter pijnlijker te moeten veronderstellen dat men op het gemeentehuis goedgunstig bereid is om na het werk op 4 oktober 1,5 uur extra te blijven. Dat ook de wethouder er dan zal zijn. Dat we ook kunnen afspreken voor een persoonlijk gesprek, maar dat de wethouder bij dat aanbod al weer is afgehaakt. Dan ligt de bal blijkbaar bij ons. Het antwoord op de verbijstering en ontwrichting wordt 3 weken later afgedaan met een eenmalig inloopspreekuur. Het is toch werkelijk niet te geloven! Er wordt niet gevraagd of wij op zo korte termijn kunnen. Lijkt het de wethouder nog steeds niet tijd worden om individuele gesprekken met betrokkenen te hebben nu het zover gekomen is? Waarom worden zelfs onze belangenbehartigers -georganiseerd in Stichtingen of bewonersverenigingen - niet door de wethouder uitgenodigd. Ons blijkt nu dat u zelfs het platform van de Gezamenlijke Belangen Organisaties niet recht in de ogen aan durft te kijken. We hebben er bepaald geen vertrouwen in dat u bewonersbelangen behartigt.
Wat u hier boven leest is slechts een selectie uit onze irritaties.
De stuurgroep geeft opdracht tot onderzoeken. Wij eisen van u dat u dit schrijven en wat het vertegenwoordigt in dat onderzoek laat meenemen en ons individueel laat weten wat het college dan eindelijk met onze zorgen gaat doen, want u mag dan wel zo mooi de leefbaarheid in het dorp Dieren onderzoeken, maar de gemeente heeft de afgelopen jaren onze leefbaarheid blijvend naar de knoppen geholpen. Wij gaan ervan uit dat met deze brief de ernst en de inhoud van onze zorgen nu eindelijk eens serieus in de komende gemeenteraadsvergadering op agenda wordt gezet.
Namens bewoners en ex-bewoners
De brief is afkomstig van enkele bewoners aan de Noorder-Parallelweg in Dieren.
Uit privacyoverwegingen heb ik hun namen verwijderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten