Ik zou het zelf gemist heben als verschillende mensen uit het Maasdrielse waaronder ons aller Cees me niet hadden gewezen op een interessant bericht. Ada’s plagiaat is nog niet uit het zicht verdwenen. Ik moet toch alerter worden. Af en toe wat meer googlen op Ada en op plagiaat. Piet Bakker is benoemd tot lector aan de Utrechtse journalistenopleiding. ter gelegenheid van zijn inauguratie gaf hij een openbare les die op de website De Nieuwe Reporter is gepubliceerd. Hij gaat in op de wisselwerking tussen de “nieuwe” en de “traditionele” gedrukte media. Zie het artikel Ruimte voor kwaliteit? Media en journalistiek op het digitale kruispunt.
Daarbij neemt hij het plagiaat van Ada Boerma als uitgebreid voorbeeld. En hij doet het proces vanaf de melding op mijn weblog Politiek Rheden tot aan het moment dat het nieuws wordt opgepikt door de pers uitvoerig uit de doeken.
Arme Ada. Dacht ze er eindelijk vanaf te zijn en dan maakt zo’n journalistieke wijsneus er een voorbeeldcase van. In een “openbare les” die bestemd is voor aspirant-journalisten. Ja zo kom je er nooit vanaf. Als Piet dit als vaste case in zijn college opneemt dan duurt het allemaal nog wel even. Misschien krijgen we dan zelfs nieuwe synoniemen voor letterdieverij. Gaan we het op termijn wel Ada-inspiratie noemen.
Piet Bakker bezondigt zich niet aan plagiaat. Hij noemt zorgvuldig de namen van Cees Sips en mij. De crux van zijn betoog raakt het spanningsveld tussen weblogs, nieuwe media en de traditionele pers. Hij zegt letterlijk. “Het nieuws werd niet door een traditioneel medium onthuld maar verscheen voor het eerst op internet, het werd ook niet door een professionele journalist maar door een amateur, een blogger, naar buiten gebracht“ en even verderop “Aan de andere kant lijkt het erop dat de traditionele nieuwsmedia zich hier de kaas van het brood hebben laten eten.”
Zo is het maar net. Ik heb destijds diverse journalisten geïnformeerd over het plagiaat van Ada Boerma. Maar blijkbaar durfde men er zijn vingers niet aan te branden of werd de nieuwswaarde niet onderkend. En ja, Ada is natuurlijk ’n bestuurder hè. (zie daarvoor verderop). Ook is er sprake van kuddegedrag. Niet zo’n goede eigenschap voor een journalist die achter nieuws aanjaagt. Terwijl de pers er al veel eerder van wist werd het pas nieuws nádat Omroep Gelderland besloot er een item aan te wijden. Toen kon men plotseling niet meer achterblijven. De journalistiek werd dus zelf ingehaald door het nieuws!
Tussen mijn blog en de journalisten van de Gelderlander bestaat een merkwaardige relatie. In het verleden was de relatie met de toenmalige journalisten die het politieke gebeuren in Rheden versloegen uitstekend. Prima verslaggevers met wie ik goed overweg kon. Maar die mensen zijn overgeplaatst en sinds ’n dik jaar is die relatie met de huidige generatie Gelderlander-journalisten behoorlijk bekoeld.
Ik heb ze blijkbaar tegen me in het harnas gejaagd. Komt dat door m’n weblog? Of m’n kritsiche houding? Is er kinnesinne in het spel? Ik beschouw mezelf als observator en een bescheiden opiniemaker die probeert bestuurlijke misstanden en bestuurlijk en politiek onvermogen aan de kaak te stellen. En ik ben geen journalist maar men ziet mij kennelijk toch als een soort concurrent. En de Gelderlander is een echte “bestuurderskrant” die voor het nieuws zwaar leunt op een goede relatie met de lokale en regionale politieke bestuurderskliek.
Dat blijkt ook nu weer. De gemeente Rheden heeft voor de communicatie over Hart van Dieren een prominente plaats ingeruimd voor de Gelderlander. ’n Paar keer per maand wordt de Gelderlander “bijgepraat” over de ontwikkelingen. Soms staan zaken in de krant nog vóór dat de gemeenteraad is geïnformeerd. En de krant zal natuurlijk niet al te kritisch berichten anders slacht ze de kip met de gouden nieuwseieren. En als er al kritisch naar het functioneren van de lokale en regionale overheid wordt gekeken dan is dat toch wel heel spaarzaam en voorzichtig. Stel je voor zeg. Je zou je dan niet meer met goed fatsoen met de bestuursbobo’s kunnen verstaan. En ja, ik begrijp het wel. Als je je voortdurend in die kringen beweegt wordt je ongemerkt zelf onderdeel van de bestuurlijke coterie en ontwikkel je veel begrip voor de bestuurders. En dan is het moeilijk om je echt kritisch op te stellen, toch?
Ik heb tal van ingezonden brieven naar de Gelderlander geschreven maar ze werden steevast niet afgedrukt. Daarom ben ik daar maar mee gestopt. En ik weet dat mijn weblog door journalisten van de Gelderlander wordt gelezen maar Politiek Rheden wordt stelselmatig doodgezwegen. Wel kom ik in de krant regelmatig artikelen tegen over onderwerpen waarover ik ’n paar dagen eerder op mijn blog heb gepubliceerd. Te vaak om nog van toeval te kunnen spreken. Blijkbaar is het dus ook een bron van inspiratie. Op zich prima hoor! Heb ik geen enkele moeite mee. Meestal wordt de zaak dan van een andere kant belicht. Ik geef mijn persoonlijke mening en heb als vrijetijdsblogger niet de tijd om alle betrokkenen te horen voor ik iets publiceer. En dat is trouwens ook niet de bedoeling. Als iemand wil reagaren dan kan dat altijd. Sta ik open voor.
En eerlijk is eerlijk, andersom werkt het ook. Ik heb wel gemak van de Gelderlander. Naar aanleiding van krantenartikelen over onderwerpen die me interesseren ga ik zelf ook op zoek naar meer informatie. Het verschil is dat ik er dan wél bij vertel dat een artikel uit de betreffende krant de aanleiding vormt. Op een bepaalde manier vullen we elkaar dus toch aan. Maar, laat ik ook eens dure woorden gebruiken. Het blijft merkwaardig, die crossmediale interferentie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten