Het college opereerde uiterst sluw. Wethouder Wilschut vocht als een leeuw voor het project en wist het iedere keer weer een stapje verder te slepen. Niet dat ik het met hem eens was maar ik heb hem altijd een waardige opponent gevonden. Een zwakkere wethouder zou allang de pijp aan maarten hebben gegeven. Zo ook nu. Het college had natuurlijk wel een uitweg. Het Verkeerscirculatieplan en de Stedenbouwkundige schets zouden voor kennisgeving worden aangenomen maar de voorbereidingen voor het project zoals aanpassing van het bestemmingsplan en de aanbesteding mochten doorgaan. Het voorstel werd door de coalitiepartijen nog iets aangepast zodat duidelijk was dat men zich zorgen maakte maar dat het project door mocht gaan.
Wij waren in ieder geval tegen de plannen. Niet tegen de 8-min variant op zich maar wel tegen de uitwerking daarvan, tegen de talloze open einden die er nog lagen en tegen het gebrek aan inlevingsvermogen in de belevingswereld van de bewoners.
Gezien de positieve uitlating over de Kanaalweg-optie in de “quick scan” van het plan Roskam en de enkele dagen later uitgesproken afwijzing daarvan door de gedeputeerde sprak de overheid bijvoorbeeld met meerdere tongen. De verkeersproblemen bij de Kanaalweg, Burg. Willemsestraat en de Spankerenseweg werden vooruit geschoven en de businesscase begon ook steeds harder te rammelen. Zo was het aantal geplande woningen al gehalveerd.
’n Aardige. Ik had ontdekt dat in de Structuurvisie die in dezelfde periode aan de orde was het Hart van Dieren was geprojecteerd op exact dezelfde plaats als in het plan Roskam. Er kwam geen reactie op mijn vragen daarover.
De PvdA kende twee “dissidenten” in de raadsleden Folkert Terpstra en Joop Kock. Beiden raadsleden wilden evenals wij eerst dat er oplossingen gevonden zouden worden en dat daarvoor financiering zou worden gezocht.
De verkiezingen naderden en voor de PvdA ontspon zich zo een ideaal scenario. De gemeenteraad bestond uit 27 zetels. De PvdA had zes raadszetels, de VVD en het CDA beide vijf. Daarmee konden het college en de coalitie rekenen op de steun van een minimale meerderheid van 14 stemmen voor het onverkort doorzetten van het project. De PvdA kon zich de twee dissidenten dus wel veroorloven en daarmee kon zij ook laten zien dat zij de bevolking wel degelijk serieus nam.
Mijn opmerkingen daarover werden door de PvdA niet gewaardeerd. Zij vond mij kwaadwillend en unfair. Nou, daar had zij deze keer eens volledig gelijk in. Wij waren de afgelopen maanden ook unfair en kwaadwillend behandeld. Ik had in de laatste maanden de pest gekregen aan het gedraai en gemanoeuvreer van de coalitiepartijen, het PvdA incluis.
Optie B werd dus aangenomen. Groen Links, Leefbaar Rheden (wij), de twee dissidenten van de PvdA en Gemeentebelangen waren met onze elf stemmen tegen. CDA, VVD, de vier andere raadsleden van de PvdA, D66 en de Christen Unie waren met de overige zestien stemmen vóór.
Vnaf dat moment, december 2005, was er geen weg meer terug. Alleen detailwijzigingen waren nog mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten