De zak

Door: Joop Zijlstra

Op het gemeentelijk servicecentrum in Dieren zal men zeker verbaasd zijn over mijn boosheid. Regel is toch regel! Ik vraag twee greenbags. Ik kan maar één bag krijgen, zegt men. Zo is de regel. Ik zeg dat ik twee zakken nodig heb. Na overleg van de twee volwassen vrouwen van rond de veertig, ambtenaren achter de balie, blijft dat zo. Ik kan maar één zak krijgen.

Ik geef mijn naam op, voor de nota. ‘Als ik bij de gemeentelijke service in Velp nog één zak haal, weet men daar dan van de nota?’, vraag ik. Ja, men weet er daar ook van, is het antwoord. Ik krijg maar één zak.

Inderdaad, ik moet niet kwaad worden, maar ik was het wel, giftig zelfs. Men vraagt niet waarom ik twee bags nodig heb, maar benadrukt de regel. Eén zak. Ik verlaat het pand, regel mijn zaken ook wel zonder zak, zonder gemeente.

Stelt u zich voor, een tuinprobleem thuis. Er zit enorm veel mos in ons gazon, Kastanjelaan 9, Ellecom. Het is meer mos dan gras. In het najaar nieuw gras? Dan wordt het onder de bomen al snel weer mos. We besluiten dat ik het mos te lijf ga. Voordeel is dat je in beweging blijft! Ik reserveer een machine bij Jan de Winkel in Brummen. Dinsdag verticuteerdag. Ik weet dat los mos veel volume heeft. Mijn vrouw zegt: haal een greenbag! Ik schat dat dat lang niet genoeg is. Het mos is los en verstuift gemakkelijk. Ben je weer even ver. Ik zal twee bags vragen. Ik raadpleeg de gemeentegids, hoe en wat. Bladzijde 45: Grof tuinafval. Het mos staat er niet bij maar het zal er wel onder vallen. Ik moet zijn bij het gemeentelijk servicecentrum, in Dieren. Daar zijn de zakken tegen geringe kosten, € 2,5 verkrijgbaar. Ik bel nog op: ‘Er zijn er genoeg’, hoor ik. Ik erheen. Zie boven.

Terug thuis kijk ik nog eens in de gemeentegids. Er staat geen beperking in voor het aantal zakken. Ik bel de gemeentelijke dienst die de greenbags regelt. Na veel vijven en zessen - zo gaat dat bij de gemeente - kom ik niet bij de afdeling greenbags terecht, maar bij het publieksloket. Ik vraag waarom de regel ‘één zak’ niet in de gemeentegids staat. Ik noem mijn naam. ‘O, u bent die meneer die veel kritiek heeft op de gemeente.’ Mijn naam is in het roddelcircuit bekend. Het is ermee als met elke zich zelf genoegzame en op dat terrein geoliede organisatie. De dame aan het loket zegt nog: ‘komt u volgende week toch hier weer een zak halen’. Ik onderbreek die discussie.

Dinsdag verticuteer ik met die machine van Jan de Winkel. Een beetje van het mos kan nog in de grijze afvalbak mee. Een deel gaat in de groene afvalbak. De rest van de grote hoeveelheid mos bewaar ik op straat voor mijn huis. Dat werk ik de komende weken weg met de groene bak. Aanvullende gemeentelijke service is zo niet meer nodig. Maar ik vraag me wel af waarom ik zo giftig werd. Soms betreur ik het zelfs dat ik ooit in deze gemeente ben gaan wonen. Mijn echtgenote vraagt ook, waarom werd je toch zo boos? Goede vraag. Ik weet het wel, het is niet alleen omdat volwassen vrouwen, ambtenaren, hun regels zo hanteren. De caissière van de Coöp, zojuist bij de boodschappen, hanteerde haar regels beter. Incompetent gedrag van die ambtenaren is slechts aanleiding. Mijn boos-zijn komt niet door die greenbag. Dat was de druppel die de emmer doet overlopen. Mijn boosheid komt door de politieke constellatie in deze gemeente waarvan de voorvrouw zich zelfs niet geneert voor valsheid in geschrifte, zich er niet voor geneert dat zij een VVD-vriendje – vreemdganger in moeilijkheden - aan de baan van gemeentesecretaris hielp. Zij geneert zich niet voor het zich te buiten gaan aan hobby’s in ‘adellijke’ sfeer. Zij bracht Wim Pieper en andere collega-bestuurders in pijnlijke persoonlijke problemen. Ze trok geen bestuurlijke consequenties uit de desastreuze verliezen van de gemeente (Lysiasrapport, Hart van Dieren, vele miljoenen weg), waardoor nu - bijvoorbeeld - een zwemclub in Rheden ten einde raad is.

Het is waar, mijn boosheid komt door de gemeente. Het Peter-principle tiert er te welig, net als het mos. Ik moet me er alleen niet zo boos over maken. Ik kom wel van dat mos af, maar helaas niet van de burgemeester en haar bent.
Joop Zijlstra, Ellecom.