Het project maakte langzamerhand ook steeds meer los bij de bevolking. Medio 2004 werd een informatiemarkt gehouden en de eerste reacties kwamen binnen. Bewoners van het plangebied waren al eerder plotseling geconfronteerd met het feit dat hun woningen voor het plan moesten wijken. Zij waren des duivels over de wijze van communiceren. Van hen werd door de gemeente begrip voor de plannen gevraagd. Een staaltje van overheidsdenken vanuit een ivoren toren en het zich moeilijk kunnen verplaatsen in de gedachtengang van burgers. De boeren hadden ook al hun bezorgdheid geuit over de ecologische poort bij de Hof te Dieren en de koppeling van Hart van Dieren met de Havikerpoortplannen. Vanaf de begrotingsbehandeling in november 2004 kwam “Hart van Dieren” vaker op de raadsagenda. De gemeentelijke financiën stonden onder druk en het belangrijkste onderwerp waren de algemene bezuinigingen op de gemeentebegroting maar verschillende partijen vroegen ook aandacht voor “Hart van Dieren”. De VVD vroeg naar het draagvlak en de communicatie met de burgers en samen met Gemeentebelangen waren zij bezorgd over de financiële risico’s van het project. Zoals gezegd, het was geen vetpot en Groen Links wilde zelfs het hele project ter discussie stellen. Onze fractie maakte zich vooral zorgen over het gebrek aan aandacht voor de spoorlijn in de rest van de gemeente en over het wijk- en dorpsgericht werken .
In december 2004 werd de raad door de projectgroep op de hoogte gesteld over alle werkzaamheden die waren uitgevoerd en over het besluitvormingsproces.
Het contracteringsproces was gestart, het ontwerp was al een eind op weg, kostenramingen, structuurplannen en grondverwervingprocedures waren opgesteld, een verkeerscirculatieplan was in ontwikkeling en ga zo maar door.
De bevolking was niet vergeten. Er werd via nieuwsbrieven en een website naar de burgers gecommuniceerd en er was een klankbordgroep gevormd.
De gemeenteraad had in dit proces vrijwel volledig buitenspel gestaan. Er was al veel gebeurd en de trein was gaan rijden. Later bleek dat ie niet meer te stoppen was.
In deze periode begonnen B&W ook te trekken aan de financiering. De raad stemde in met het indexeren van de reserve voor het project. Hierdoor werd meer dan 1 miljoen euro toegevoegd aan het project . Ik begon me zorgen te maken over de financiering. En enkele partijen gaven nadrukkelijk aan dat hiermee nog geen instemming werd verleend aan het project zelf.
Het KAN zorgde in december 2004 voor een flinke tegenvaller. Er was op zo’n € 8 miljoen gerekend maar het KAN hield het bij een toezegging van € 2 miljoen direct en € 2,5 miljoen in 2008. De provincie kwam gunstiger uit de bus. Daar besloot men om het budget met € 6,5 miljoen te verhogen.
Ik had echter geen goed gevoel overgehouden aan de laatste ontwikkelingen en de twijfels sloegen toe. De gemeenteraad had naar mijn idee te weinig invloed en kreeg te weinig duidelijkheid. De raad kreeg af en toe brokjes toegeworpen en kon besluitjes nemen over het een en ander maar had niet echt invloed op de ontwikkelingen. Om meer duidelijkheid af te dwingen ben ik daarom in december 2004 schriftelijk expliciete vragen gaan stellen over allerlei onderwerpen. Blijkbaar erg moeilijk allemaal want ondanks herhaald aandringen kwamen de antwoorden pas in februari 2005 Dat bleek ook want men was nog aan het nadenken over de projectopzet, de onderlinge samenwerking, de planning, de controle en de risico’s. Wel werd de businesscase genoemd. De aanleg van de infrastructuur was op dat moment ( februari 2005) begroot op € 126 miljoen euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten