Het financiële kaartenhuis zakt in elkaar. Maar de roofridders van het kapitalisme hoeven zich geen zorgen te maken. De buit is binnen. En ze weten dat de overheid hun de hand boven het hoofd houdt in de wetenschap dat omvallen van de financiële sector tot massawerkloosheid en een diepe crisis zal leiden.
In een maatschappij waar het na 30 jaar nog niet lukt om een weggetje om te leggen worden nu binnen ’n paar uur miljarden op tafel gelegd om financiële instellingen overeind te houden. En het is nog allerminst zeker of dat lukt.
Als de financiële machine niet of te langzaam op gang komt dan zullen ook bedrijven buiten die financiële sector gaan omvallen. Investeringen blijven uit en de economie komt krakend tot stilstand.
De onverantwoorde machinaties van de "top"managers zijn ongekend. Onduidelijke financiële producten worden doorverkocht, weer in andere nog onduidelijker producten verwerkt en verder doorverkocht. Niemand weet waar het eindigt.
De macho-managers aan de top van financiële instellingen raakt het nauwelijks. Dan maar even geen kunst kopen, geen nieuwe miljoenenvilla’s in een belastingparadijs en geen filantropie. Hoogstens hun ego wordt gedeukt.
Deze managers zijn geen ondernemers. Ondernemers zijn eigenaar van een bedrijf en zij nemen persoonlijk financiële risico’s. Dat persoonlijke is er bij die managers niet bij. Dát is, in mijn ongenuanceerde simplistische redenering, het grote euvel. De werknemer, de pensioengerechtigde en de belastingbetaler betalen het gelag.
De parallel met de (semi-)publieke sector is zo getrokken. Ook daar draait alles om “top”managers. Groei, schaalvergroting, efficiency worden gedreven door management dat de affiniteit met het doel waarvoor die instellingen bestaan steeds verder uit het oog verliest. Als hun plannetjes, fusies en projecten mislukken is er geen haan die er verder naar kraait. Dan zwaait de manager af en is het stuivertje wisselen met een van zijn collega’s die om dezelfde reden bij een andere instelling is opgestapt. Waarna het hele spel zich herhaalt. Zonder verdere risico’s. Uiteindelijk betaalt de consument, de werknemer, de hulpbehoevende, de student, de leerling en de belastingbetaler ook hier het gelag.
Wanneer gaan we weer terug naar de menselijke maat?
Wanneer krijgen scholen, gemeenten, politie, energie en watervoorziening, vervoer weer normale hanteerbare proporties? Organisaties waar geen tig lagen management nodig zijn om de zaak draaiende te houden. Organisaties waar mensen zich weer bezig kunnen houden met hun vak!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten