Er was eens...

Adriaan Dolk haakt in op opmerkingen in het bericht Gedeputeerde bekent: informatie was onjuist!.

Het college (van gedeputeerden) spreekt in de statennotitie "Structuur project Hart van Dieren" over "wij" als niet het college maar de stuurgroep bedoeld wordt.
-------------------------------------------------------------------

Een minister van Defensie die ook nog Generaal wilde zijn.

(een bizar sprookje over het Hart van Dieren, geinspireerd door de vergadering van de Provinciale Staten Gelderland op 9 januari 2008)

Er was eens een minister van Defensie, die er van droomde ooit nog eens een echte Generaal te zijn. Zij zag haar kans toen er door onze jongens een missie moest worden uitgevoerd in Verweggistan en liet zichzelf benoemen tot opperbevelhebber.

Zij zou worden ondersteund door een Stuurgroep, waarin allerlei mensen zaten die ze nauwelijks kende en ook wie er nu precies waarvoor verantwoordelijk was stond haar niet helemaal helder voor de geest.

Overigens, het verschil tussen verantwoordelijkheden en bevoegdheden ontging haar ten ene male, maar daar maakte ze zich geen zorgen over want ze had het beheer gekregen over de middelen waaruit de hele operatie zou worden bekostigd en wie betaalt die bepaalt.

Dus wie er echt aan de touwtjes zou trekken; dat kristallisseerde zich vanzelf uit; daar was ze niet bang voor. Ze was geen denker, volgens haar spindokters, maar een vrouw van kleine praktische stapjes vooruit; dan kwam je er ook in het leven.

Om een lang verhaal kort te maken het liep daar in den vreemde helemaal verkeerd. Het ene debâcle volgde na het andere. Akties die faliekant verkeerd uitpakten, vertragingen, grote verliezen, geen draagvlak onder de lokale bevolking en thuis onrust in het parlement.

De Generaal voerde tot haar verdediging aan dat er in dat verre land andere, zogenaamde exogene, factoren een rol speelden, die haar eerstens (per definitie) vreemd waren, en tweedens waar zij (dus) geen rekening mee had kunnen houden.

Na opnieuw een kolossale blunder waardoor de verbijstering bij het thuisfront toesloeg, werd uiteindelijk een onderzoekscommissie met deskundigen geinstalleerd onder leiding van een onafhankelijk vertegenwoordiger van de Verenigde Naties. Deze onderzoekscommissie deed enige maanden haar werk en bracht een rapport uit dat er niet om loog.

Op maar liefst vijf punten was het oordeel vernietigend:
1 De Generaal had de externe omstandigheden, die een groot deel van de verliezen heeft veroorzaakt, kunnen voorzien en hiermee rekening kunnen houden.

2 De Generaal heeft onvoldoende aandacht besteed aan het draagvlak bij de lokale bevolking.

3 De vertragingen in de akties als gevolg van lokale omstandigheden zijn geen onbekende verschijnselen en de Generaal had hiermee rekening kunnen houden.

4 De samenwerking tussen de operationele eenheden die onder leiding stonden van de Generaal liet veel te wensen over.

5 De Generaal had zich onvoldoende geinformeerd over de financiële en andere risiko’s van het projekt.

Tja, zoiets is fnuikend voor elke generale conduitestaat, maar zij rechtte haar rug, gordde zich aan en zag licht aan het einde van de tunnel. Weliswaar waren er wat lastige vragen uit het parlement te beantwoorden en een paar kleine partijtjes eisten dat zij zichzelf de kwalificatie onvoldoende opspelde, echter dat was niet de grootste hindernis. Zij was tenslotte ook nog de Minister zelf. Nee hoor, de Generaal - nu als Minister - blaakte van zelfvertrouwen en ging moedig glimlachend de uitdaging aan.

Natuurlijk kreeg de Minister in het parlement steun van haar eigen partij, maar ook de andere partijen in de coalitie vreesden voor verliezen in eigen gelederen en namen haar argumenten over.

De meerderheid in het parlement bevestigde nog een keer dat de exogene factoren als voornaamste oorzaak van de verliezen konden worden aangemerkt. Echter zij zwegen erover dat de Generaal die factoren had kunnen voorzien, zoals in het rapport nadrukkelijk was uiteengezet. Eveneens bevestigden zij de Minister in haar mening dat de ervaring in Verweggistan nuttige leermomenten voor de Generaal had gegenereerd.

En de bekentenis van de Minister dat de Generaal bij de uitvoering van de gevaarlijke operaties een verkeerde systematiek had gehanteerd werd door de partijen die haar ondersteunden met enige gêne aangehoord. Dat was nou echt niet nodig geweest om zo’n punt aan te roeren. Er zijn grenzen aan de intimiteiten waar je over wilt spreken en ook deze futuliteit werd in het mapje leermomenten opgeborgen.

Zelfs de kritiek onder punt 4 kon worden weerlegd, want gedurende alle operaties onder leiding van de Generaal was er sprake geweest van gedeelde verantwoordelijkheden. Hé, alweer zo’n leermomentje. Volgens de Minister was het in de toekomst voor de Generaal verstandig om de verantwoordelijkheden van de verschillende operationele eenheden duidelijk te formuleren. Oeps.

En tenslotte kreeg de Minister de handen op elkaar met de lumineuze inval dat, ondanks het rapport, het beeld van de hele mislukking nog niet compleet was omdat de Stuurgroep, in de afgelopen twee maanden nog geen gelegenheid hadden gekregen zich een oordeel te vormen. Dit select gezelschap had derhalve nog geen verslag kunnen uitbrengen aan haar opperbevelhebber de Generaal. En de Generaal had dus ook nog geen verslag kunnen uitbrengen aan de Minister. En de Minister had dus nog geen volledig beeld. van de hele operatie in Verweggistan die voor de Generaal jammer genoeg zo uiterst ongelukkig was verlopen.

Allez Hop, Sim Salabim. Wie doet me wat ? En zij dacht nog lang en gelukkig te leven.

Adriaan Dolk, Dieren