Dipjes

Het was ’n turbulente week. Een vierde kabinet Balkenende eindigt voor de vierde keer in chaos. Nu is het zoeken naar de schuldvraag. Was het de PvdA die zo vlak voor de raadsverkiezingen een punt wilde maken of waren het juist de coalitiepartners, het CDA en de ChristenUnie die het twee jaar geleden genomen besluit om voor eind 2010 alle troepen uit Uruzgan terug te trekken naast zich neer wilden leggen? Een ingewikkeld brouwsel van politieke overtuigingen, gemarchandeer en een flinke snuif opportunisme. Het kabinet was sowieso al tot op de draad versleten en kon niet veel goeds meer brengen. De ene draaikont beschuldigt de andere draaikont van draaikonterij. Het kabinet leek al meer op een boksarena dan op een club serieuze bestuurders. En het ging al helemaal niet meer over Afghanistan.

“Zie je wel” zegt Bos “We zijn echt geen draaikonten.” Het rapport Davids en de manier waarop Balkenende daarmee omging waren de laatste druppel. De PvdA laat zich geen oor meer aannaaien. Dat de gemeenteraadsverkiezingen we aankomen speelt natuurlijk geen enkele rol. Wat denkt u wel?

Als ik Balkenende zie dan verschijnt mij een beeld van het netste en braafste jongetje van de klas voor ogen. Tuk op een schouderklopje. Balkenende heeft bij zijn bezoek aan Barack Obama natuurlijk braaf beloofd om Nederland in Uruzgan te houden. Dat verklaart het opzetje om samen met de NAVO die brief op te stellen en het, ondanks dat eerder genomen besluit, toch te proberen. En volgens goed CDA-gebruik moet je alle opties zo lang mogelijk openhouden. Jammer dat die andere draaikonten, die van de PvdA, zich niet opnieuw voor het karretje lieten spannen. Maar niet getreurd. Dat een Balkenende-kabinet voor de vierde keer valt wordt door de trouwe aanhang best begrepen. Die is niet anders gewend. Het is toch altijd de schuld van de ander. Het CDA ziet dan ook vol vertrouwen de raadsverkiezingen tegemoet.

Ook lokaal hebben we een crisisje. De nieuwe lichting binnen Gemeentebelangen kreeg het aan de stok met raadslid Jurriëns. De nieuwkomers vroegen opheldering aan de penningmeester. Dat liet Jurriëns (raadslid en dus geen lid van het partijbestuur) niet op zich zitten. Hij kwam voor de eer van de penningmeester op. Toevalligerwijs is dat ook zijn vrouw. Niet gehinderd door enig besef van scheiding van verantwoordelijkheden probeerde hij de nieuwe garde onder druk te zetten. Als niet aan zijn eisen werd voldaan dan zou hij opstappen en dat wel even vlak vóór de verkiezingen wereldkundig maken. Hij overspeelde echter zijn hand. “Want” dachten de nieuwlichters “Zo´n collega kunnen we missen als kiespijn”. En zij brachten de escapades van Jurriëns vervolgens naar buiten. Ik was aangenaam verrast. Het getuigt van moed, openheid en betrokkenheid als je op dit moment, zo vlak voor de verkiezingen, laat zien dat je je niet laat ringeloren, niet laat muilkorven en als één blok achter je lijsttrekker staat. Dat brengt mij in een lastig parket. Mijn keuze voor de raadsverkiezingen stond al vast maar Magda Rook, Claudia Reusink, Arjan Bosveld en Marcel Brouwer verdienen steun. Dat is duidelijk. Nog ’s goed over nadenken! Ik hou alle opties open.