Door: Henri MulderHoofdstuk 5 (slot) - Eind goed al goed!?
De definitieve leveringsdatum van Zuiderparallelweg 12 en 13 was 1 mei 2008. Na deze datum zou mijn moeder nog 6 maanden in het huis mogen wonen. 1 week voor de definitieve leveringsdatum kwam het bericht van de gemeente dat zij de levering wilde uitstellen omdat de huurder nog steeds niet zijn financiële zaken rond had.
Ik ben toen maar weer eens de boeken ingedoken om te kijken hoe je hier op kan reageren. Mijn moeder had inmiddels een ander huis gekocht en moest hiervoor ook verplichtingen aangaan, iets wat nu ook in gevaar kwam door deze handeling. Ik kwam tot de conclusie dat de enige manier om te reageren was om de gemeente vooraf alvast officieel in gebreke te stellen voor het niet nakomen van het contact. Hiervoor heb ik een brief opgesteld die ik naar alle collegeleden heb gestuurd. In de brief verzochten wij ook om een gesprek op zeer korte termijn.
In het gesprek dat volgde gaf de gemeente aan dat zij van mening was dat zolang de huurder zijn financiële zaken niet rond had en dus de doorverkoop van nummer 12 aan de huurder niet 100% zeker was zij het contract met ons niet hoefde na te komen. Wij hebben de gemeente erop gewezen dat de zaken er anders uitzien. Dat de door de gemeente aangegeven koppeling geen juridische basis had en dat er gewoon geleverd moest worden. Tevens hebben we aangegeven dat indien de gemeente niet zou leveren we naar de rechter zouden stappen, het dossier lag inmiddels al bij een advocaat. Dit gesprek vond plaats op vrijdag 24 april 2008. Uiterlijke leveringsdatum was vrijdag 1 mei, feitelijk betekende dit dat uiterlijk woensdag 29 april geleverd moest worden. De gemeente deed in het gesprek geen toezeggingen maar de gemeente gaf wel aan geen rechtszaak te willen. Wij gaven aan dat ook niet te willen maar het ook niet ze zullen schuwen.
Maandag 27 april werd ik ’s middags gebeld door de notaris die bezig was met de voorbereiding van de stukken voor de overdracht op woensdag 29 april. Het gesprek had dus gewerkt! Woensdag 29 april vond dan eindelijk de levering plaats. De aankoop van het nieuwe huis van mijn moeder kon hiermee ook doorgaan. Uiteindelijk heeft mijn moeder nog tot november in het huis aan de Zuiderparallelweg kunnen wonen. Waarna ook de laatste stappen van de afhandeling van het contract konden plaatsvinden.
Uiteindelijk dus eind goed al goed, het heeft echter zeer veel bloed zweet en letterlijk tranen gekost. Zonder kennis van zaken van het openbaar bestuur en de wetgeving was het absoluut een mission impossible geweest en meerdere keren leek het er ook op dat de gemeente ervan uitgaat dat de gewone burger de juiste kennis niet heeft. Dan zijn ze bij mij echter aan het verkeerde adres, zeker als het mij persoonlijk raakt! Het niveau van de juridische afdeling van de gemeente is bedroevend daar hebben we last van gehad maar daar hebben we ook van geprofiteerd. Het is absoluut bedroevend om te zien hoe er met belangen van mensen wordt omgesprongen. Positief ben ik over de opstelling van de verantwoordelijk wethouder Wilschut. Hij zei niet altijd wat we wilden horen, maar luisterde wel, nam de tijd en wat hij toezegde kwam hij na.
Het ligt gelukkig achter ons, mijn moeder woont inmiddels in een mooi nieuw huis en Zuiderparallelweg 13 wordt voorlopig goed gebruikt voor de opvang van een Roemeens gezin.
Dit is het vijfde en laatste deel van de serie "Tussen Wal en Schip: Hart van Dieren vanuit een persoonlijk perspectief"
Lees ook de voorgaande afleveringen:
Hoofdstuk 1 - Een stukje voorgeschiedenis
Hoofdstuk 2 - Hart voor Dieren...hard voor mensen
Hoofdstuk 3 - De uiteindelijke verwerving
Hoofdstuk 4 - De onderhandelingen
Dankjewel voor het verhaal.
BeantwoordenVerwijderenHet sluit aan bij ervaringen van andere betrokkenen, mij bekend. Het sterkt mij in mijn opvatting over soms voorkomend tekort aan menselijkheid bij overheden, vooral waar het gaat om tasbare belangen van burgers, in het bijzonder in het grondbeleid.
Op moment zijn bewoners van de Burgemeester Willemsestraat op analoge wijze speelbal van in dit geval de provincie en haar optreden.
Elders op deze site kunt u lezen wat de boodschapper van zulk slecht nieuws kan overkomen. Wat zou het fijn zijn als leden van provinciale staten, volksvertegenwoordigers, zich daadwerkelijk zouden buigen over wat hun bestuur zich soms permitteert in hun handelen ten opzichte van burgers. Zij kunnen hun taak, controle van het bestuur, ernstiger nemen dan tot nu toe. Dat kun je alleen als je goed toekijkt. Wie dan als excuus spreekt over het zich moeten beperken tot het volgen van de grote lijn in het werkveld, dient wel te beseffen dat ook zo'n lijn bestaat uit een (oneindig) aantal kleine puntjes.
Het gaat er niet zozeer om dat alles perfect moet verlopen, het gaat erom dat er inspanning blijft om het goed te doen, beter te doen.
Ik ben ook blij met de positieve opmerking over de heer B. Wilschut: hij is niet de enige die fouten maakte. Maar hij is wel de enige van die bestuurders van toen die verantwoordelijkheid serieus nam na het echec van Hart van Dieren.
Wilschut trad af! De andere bestuurders gingen gewoon door na wat voor hen slechts gold als 'leermoment'. Het gaat weer door op de oude voet, nu weer op provinciaal niveau.
Ik stel daar praktijken in het licht omwille van de mensen, inwoners, die aan de provincale aanpak zich weer tekort gedaan voelen en er ook metterdaad aan tekort komen.