Even zeuren

Ik ben aan huis gekluisterd. Ik heb een kleine operatie ondergaan en mag de eerste twee weken niet in een auto. Om te voorkomen dat de wond door onverwachte bewegingen zoals plotseling remmen of schokken opengaat. , Ook geen dingen zwaarder dan 2 kilo tillen of me rekken of strekken.

Het heeft ook zijn voordelen. Zelfs huishoudelijke karweitjes als stofzuigen zijn uit den boze en de ondergesneeuwde vuilnisbak wordt door de kinderen aan de weg gezet. Dat laatste ritueel moesten we maar eens vasthouden.

Een ander geluk bij een ongeluk is dat ik niet de weg op hoef. Voor m’n werk ben ik veel op reis. Ik heb geen hekel aan autorijden en in het algemeen maakt dat me (afgezien van de files) niet zoveel uit. Maar ik ben blij dat ik nu niet op de A-zoveel zit. In november 2005 heb ik al ‘ns tot een uur of 3 in de ochtend op de A50 in sneeuw en ijs gestaan en ik heb geen trek om dat weer eens mee te maken. Vorige week was er op de A9 een soortgelijke situatie. Ik werk op dit moment voornamelijk in Amstelveen dus ik had daar meer dan waarschijnlijk ook tussen gestaan.Is me allemaal bespaard. Puur toeval. Of zou God dan toch een bedoeling met me hebben?

Ik ga er dus niet op uit. Ook niet voor mijn “buitenschoolse” bezigheden: m’n spooractiviteiten of gewoon voor ‘n wandelingetje met de honden in het bos. Geen foto’s van winterse taferelen op de vijvers van Rozendaal en Biljoen. Moet er maar het beste van maken.

Ach, ik vermaak me voorlopig wel. Gelukkig heb ik mijn blog nog. En in en om het huis is ook nog wel het een en ander te beleven. Kan ik mooi melding van maken.

Afgelopen zondag maakte een Saab vlak voor m’n deur een schuiver en ramde een rijtje geparkeerde auto’s. Gelukkig alleen maar blikschade. De gladheid zal ongetwijfeld voor veel meer van dit soort ongelukken en de daarmee gepaard gaande schade zorgen. De verzekeraars zullen daar niet zo blij mee zijn. En wij ook niet denk ik. Want dat zullen we toch gaan merken aan de verzekeringspremie.

Ik let noodgedwongen dus wat meer op de wereld direct om me heen. Maar dat moet niet te lang duren. Ik kan me nu een beetje voorstellen wat het is om “achter de geraniums” te zitten. ’n Kleine ruimte waarin je niet te lang opgesloten moet zitten. Beperkt je horizon. Gaat gauw vervelen. En dan wordt je sjagrijnig. Ga je door de ramen gluren, op de buren letten, vitten op jan-en-alleman.

Hoewel we voor dat laatste altijd nog dat onbestemde “ZE” achter de hand hebben. Komt altijd van pas.