Eén en twee februari 1953 vond de dramatische overstromingen plaats in Zeeland en Zuid-Holland met zeer veel menselijke verliezen. De vele media’s hebben hier de laatste tijd aandacht aan besteedt.
Het woord “Watersnoodramp is een blijvend woord en zal nooit meer verdwijnen uit onze geschiedenis.
Ook het woord “Rampenfonds”is zo’n woord. De Nederlandse bevolking stortte gelden in dit nationaal fonds ten behoeve van de gedupeerden van de ramp.
Ook de pachters van “landgoed Middachten”deden hier aan mee. Het landgoed zelf was bezig in de uiterwaarden van de IJssel een agrarisch perceel om te vormen tot natuur. Dit gebeurde door grootschalige boominplanting.
Per
boom werd een bepaald bedrag beschikbaar gesteld voor het Rampenfonds.
Het perceel zelf werd het “Rampenfondsbos”genoemd en dat geldt heden ten dagen nog steeds.
Landgoederen
zijn altijd bezig historische onderdelen van het landgoed, die vernield zijn of
verwaarloosd, te herstellen. Of het nu een laan, muur of beek is, doet er niet toe.
De overheid stelt hier vaak gelden voor beschikbaar.
Landgoed
Middachten is nu bezig om een groot ontzandingsplan te ontwikkelen. In dit plan
is geen plaats voor het Rampenfondsbos, zij offert het op voor
zandwinning.
Schijnbaar
geldt het woord “historisch”niet voor dit bosje, maar zijn de woorden’
geldelijk gewin”belangrijker.
De
Stichting Behoud Uiterwaardenlandschap vindt dat het Rampenfondsbos historische
en natuurwaarden heeft, en daarom moet blijven bestaan.
Zij
heeft de Provincie Gelderland, toekomstige vergunningverlener, reeds op de
hoogte gebracht van haar standpunt.
Als
het definitieve ontzandingplan er komt en het blijkt dat het bos zal verdwijnen
hoopt onze stichting steun te ontvangen vanuit de bevolking,organisaties, maar
ook vanuit de politiek.
Namens
de Stichting Behoud Uiterwaardenlandschap,
J.Sevenster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten