Bezwaar in drie bedrijven.

(TK: Bijdrage dateert van 23 mei 2012).

Door: Joop Zijlstra

Gister op het gemeentehuis mogen zijn. Alleen daarom al zou je een of ander bezwaar indienen.

Straks is de behandeling van het bezwaar van Het Comité: we kregen te weinig stukken.

1. Even wachten. De bode vraagt of ik laag wil zitten of hoog. De tien minuten dat ik daar zit, mijn hoofd vol van ‘t kantoorlandschap wijd en zijd. Herken de dichter Nijhoff. Voor mij ligt gedenkboek Outdoor Gelderland 1211. Over dat paardengedoe bij Middachten. (Natuurlijk volkomen bespottelijk, maar dat hoort u mij niet hardop zeggen.) Op de fiets erlangs zag ik de tenten al weer. Nu die mensen in dat boek. Met vertedering zie ik mevrouw Gal. De moeder ván. ‘Tot in de puntjes verzorgd’, staat er en zo kent iedereen haar van Dieren, Harderwijkerweg 12. Ik kijk met vertedering. Had zij niet vol enthousiasme, samen met Hans Siddré van het GBO, op zes november 2006 folders uitgereikt bij Theothorne. ‘Spoorbak Nee’. Zij was de goede fee, de voorbode van de verhoopte ondergang van plan ‘Hart van Dieren’. Dank u wel mevrouw Gal.

Daar komt een stoet aangelopen. Ik kijk op. Ach ja, dinsdag, collegevergadering.

De burgemeester komt op me toe. Even echt hartelijk, ledek het. ‘Lang niet gezien.’ Daar heeft ze gelijk in. Ik kom zelden op het gemeentehuis, alleen noodgedwongen, en zestig jaar getrouwd ben ik nog niet. ‘We hebben elkaar te lang niet gesproken, mevrouw Van Wingerden.’ Daar heb ik weer gelijk in. Ze ziet er moe uit. Eigenlijk is zij ook heel aardig. Wethouder Elsenaar lacht wat. König is er al, haantje de voorste. Ik realiseer me dat B.& W. voor het gemeentehuis mijn fiets hebben zien staan. Op de fietstas staat: ‘B. & W., weg ermee’.

‘De vijand zit binnen’, murmelt eerste loco Haverkamp, wed ik. Tiemens zie ik niet. Zij is parttimer. Zal wel aan haar proefschrift werken van ‘besturen op de vierkante meter’. Ik zal wel de elfde stelling zijn. Vugts zwaait nog even op de achtergrond. Alte kameraden. Het is niet onduidelijk, ik heb een ‘status aparte’ daar.

2. De zitting. ‘Of ik nog iets toe te voegen heb?’ vraagt de voorzitter. Net die morgen had ik de antwoorden gezien van het College op vragen van de SP over de ‘harde voorwaarde’. (Gebakken lucht, natuurlijk.) Ik citeer mijn reactie naar de SP-voorlieden. ‘Dank u wel. De democratie in gemeente en provincie zit op dit punt in een moeras, lijkt me. De opstelling van niet-gekozen bestuurders ten opzichte van volksvertegenwoordigers is onbegrijpelijk. De verwording is tragisch.’ Ik zeg iets over stapstenen in dat moeras die ik benut. Iets van deduceren van wat er speelt op basis van wat hier en daar opduikt. Wat kennelijk gebeurde, maar verder niet hard te maken valt. Dat kan evenmin als dat het bestuur kan aangeven dat er een harde voorwaarde is.

De tegenpartij, twee gemeenteambtenaren zo te zien, vrouw en man, geeft aan getweeën in twee dagen een meterhoge stapel papieren te hebben doorzocht op door Het Comité gevraagde stukken. Niets gevonden. Er ontspint zich een discussie. Wat mij betreft kan dat best waar zijn, van dat niet vinden. Hebt u gedacht aan de verslagen van B.& W. op dit punt? Enfin, zoals ik begon: een moeras. De commissie zal een advies uitbrengen aan het College. Ik ben benieuwd. Zowel voor als na de bijeenkomst ben ik zonder zorgen. Ik ben al blij dat we ontvankelijk waren in ons bezwaar. Eigenlijk kan het me niet schelen of het bezwaar nu wel of niet gegrond is. Als ik maar grond onder de voeten houd, stapstenen in het bestuurlijke moeras. Reken maar van Yes.

3. Achteraf. Buiten de vergaderkamer druk ik beide gemeenteambtenaren de hand. De naam van mevrouw hoor ik niet goed. De ander heet Kloppenburg. Dat is toch de projectleider van plan ‘Traverse Dieren’? ‘Waarom hebben we elkaar nooit gesproken?’, zeggen we tegelijkertijd.  Enfin: het ijzer smeden als het heet is. We gaan even zitten. Laag of hoog. Hoog. We praten honderd uit. Het ijs smelt snel. Alsof er nooit ijs was. Allerlei gezichtspunten komen aan de orde. Vooral dat je het goed met elkaar kunt vinden, ook al ben je het niet met elkaar eens.

Onderbroken even door, denkelijk, de gemeentesecretaris. Een paar zakelijke woorden met Kloppenburg. Ik houd me terzijde. (De gemeentesecretaris weet niet wie ik ben? Hoe zou hij ook? Ik ken hèm wel, onder meer van Opsterland en van zijn vroegere VVD-werkrelatie met Van Wingerden. Hoe kom ik aan een goeie baan, ondanks mijn ellende, of misschien wel juist daardoor? Enfin, moest kunnen blijkbaar.) Ik schilder Kloppenburg mijn perspectief: Traverse Dieren gaat niet door, zoals het er nu ligt. Lacht hij of is het verbazing? Allebei wellicht! Nog wel.

Ik zie mijn stapstenen door het moeras op de weg naar Recht. Natuurlijk die lange bak, en die huizen weg, daar aan de Burg. Willemsestraat. Over de bundeling verschillen we eigenlijk ook niet erg van mening, denk ik. Ik zie wel: híj moet wat. We zullen nog weer eens praten. Daarom alleen al is het goed om een bezwaar in te dienen. Om de contacten, om te praten. We zijn geen vijanden, althans ik voel me niet zo. Ik wil best vriend zijn, zij het een lastige. Er zijn teveel angsthazen op dat gemeentehuis. Daar moesten we maar mee ophouden.

Staatsieportret. Op de trap terug denk ik als republikein. De beeltenis van het niet-gekozen erfelijk staatshoofd moet uit de raadszaal weg. Laten we het maar gauw vervangen door een staatsieportret van Doctor C. Volp: oerbeeld van de bijkans sacrosancte verstarring op het provinciehuis. Teken aan de wand. Ontspoorde vierde macht in plaats van dienstbaarheid. (Vrouwe Bieze niet, o nee, die is alleen maar papagaai.) Die twee, Volp èn Bieze, in die volgorde, zullen straks nog verschieten van een toetsje door een rechter. 

Op de terugweg kom ik weer langs de tenten en de tribune. Ik lach er maar wat mee. Vorst ‘Zu Ortenburg had o zo graag zelf meegedaan aan het paardenspul’, stond in het gedenkboek. 

Ach ja, ook de adel eindigt op het kerkhof. Zelf heb ik er al in 2003 een plaatsje besteld.

Joop Zijlstra, Ellecom