Theo Kooijmans wandelt tegenwoordig gewoon als burger door Velp. 'Dankzij onze wijkwandelingen bleven we met beide voeten op de grond staan.' Foto: Marc Pluim Door BERRIE VAN HELDEN
Donderdag, 28 december 2006 - VELP -
Hartverwarmende reacties kreeg hij na de verkiezingsnederlaag. „Wij konden de kiezer er blijkbaar niet van doordringen dat wij als leefbare partij een eigen geluid hadden, dat haaks stond op andere leefbare partijen”
Hij heeft geen voet meer in het gemeentehuis gezet nadat hij door dramatisch verlopen verkiezingen totaal onverwacht afscheid moest nemen als raadslid. „De uitslag is als een mokerslag aangekomen“, zegt Theo Kooijmans, oud-fractievoorzitter van de partij Leefbaar Rheden, die in het niets lijkt te zijn opgelost.
„Hij kon het niet vatten“, vult zijn echtgenote aan. „Theo had absoluut niet verwacht dat hij met Leefbaar Rheden compleet uit de gemeenteraad zou worden geknikkerd.“
Kooijmans knikt. „Daarom heb ik nu eerst afstand van de politiek genomen. Maar een terugkeer sluit ik niet uit, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Daar vind ik de politiek ook te leuk voor. Vier jaar lang heb ik een fantastische tijd gehad. Ik heb ook het gevoel dat ik echt iets heb kunnen toevoegen aan het functioneren van de raad. Je wordt betrokken bij problemen waarmee je in het dagelijks leven niet of nauwelijks te maken hebt en het verbreedt je blik. Bovendien is ijdelheid mij niet vreemd. De aandacht die ik kreeg, vond ik niet vervelend en het is leuk als er naar je wordt geluisterd.“
De contacten met de burgers en de raadsvergaderingen mist hij. „Absoluut. Ik genoot van de gevechten in de raad. Ik stak mijn mening nooit onder stoelen of banken en dat leverde ook weleens aanvaringen op. Die horen erbij. Wel trad ik iedereen met respect tegemoet. Ook al waren er in mijn ogen raadsleden bij die de kantjes ervan af liepen.“
Kooijmans deed dat zeker niet. Samen met fractiegenoot Henk Hagen (‘Sinds de laatste raadsvergadering hebben wij geen contact meer gehad’) wandelde hij één keer per maand door een wijk in de gemeente Rheden. „Zeker dertig wandelingen hebben wij gemaakt. Zo kwamen we er achter wat er echt in een wijk speelt en wat mensen bezighoudt. Je praat over onbenullige, maar ook serieuze zaken. Het ging over struiken die niet werden kort gehouden, over hondenpoep maar ook over buurtoverlast. Deze gesprekken zorgden ervoor dat je als raadslid met je beide voeten op de grond bleef staan. Ik was bang dat je als politicus te veel vanuit een ivoren toren beslissingen zou nemen zonder te weten hoe de bevolking daar over zou denken. Die wandelingen waren wat dat betreft zeer waardevol.“
Kooijmans ontmoette zo tientallen Rhedenaren voor wie hij ook in de bres sprong tijdens een raadsvergadering. Waar waren die mensen op de dag van de verkiezingen? „Natuurlijk is het teleurstellend dat onze inspanningen niet zijn gehonoreerd. Ik denk dat ik per week tenminste dertig uur in het raadswerk stak. Elke avond en elk weekeinde was het raak. Dan is de uitslag een regelrechte deceptie.“
Kooijmans wijt dit deels aan het kortetermijngeheugen van de mensen. „Procentueel gezien hebben wij veel stemmen hebben gekregen uit de buurt waar wij vlak voor de verkiezingen nog folders hebben rondgebracht. Wij hadden in tegenstelling tot andere partijen helaas geen budget voor een grote propagandacampagne.“
Hij heeft geen voet meer in het gemeentehuis gezet nadat hij door dramatisch verlopen verkiezingen totaal onverwacht afscheid moest nemen als raadslid. „De uitslag is als een mokerslag aangekomen“, zegt Theo Kooijmans, oud-fractievoorzitter van de partij Leefbaar Rheden, die in het niets lijkt te zijn opgelost.
„Hij kon het niet vatten“, vult zijn echtgenote aan. „Theo had absoluut niet verwacht dat hij met Leefbaar Rheden compleet uit de gemeenteraad zou worden geknikkerd.“
Kooijmans knikt. „Daarom heb ik nu eerst afstand van de politiek genomen. Maar een terugkeer sluit ik niet uit, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Daar vind ik de politiek ook te leuk voor. Vier jaar lang heb ik een fantastische tijd gehad. Ik heb ook het gevoel dat ik echt iets heb kunnen toevoegen aan het functioneren van de raad. Je wordt betrokken bij problemen waarmee je in het dagelijks leven niet of nauwelijks te maken hebt en het verbreedt je blik. Bovendien is ijdelheid mij niet vreemd. De aandacht die ik kreeg, vond ik niet vervelend en het is leuk als er naar je wordt geluisterd.“
De contacten met de burgers en de raadsvergaderingen mist hij. „Absoluut. Ik genoot van de gevechten in de raad. Ik stak mijn mening nooit onder stoelen of banken en dat leverde ook weleens aanvaringen op. Die horen erbij. Wel trad ik iedereen met respect tegemoet. Ook al waren er in mijn ogen raadsleden bij die de kantjes ervan af liepen.“
Kooijmans deed dat zeker niet. Samen met fractiegenoot Henk Hagen (‘Sinds de laatste raadsvergadering hebben wij geen contact meer gehad’) wandelde hij één keer per maand door een wijk in de gemeente Rheden. „Zeker dertig wandelingen hebben wij gemaakt. Zo kwamen we er achter wat er echt in een wijk speelt en wat mensen bezighoudt. Je praat over onbenullige, maar ook serieuze zaken. Het ging over struiken die niet werden kort gehouden, over hondenpoep maar ook over buurtoverlast. Deze gesprekken zorgden ervoor dat je als raadslid met je beide voeten op de grond bleef staan. Ik was bang dat je als politicus te veel vanuit een ivoren toren beslissingen zou nemen zonder te weten hoe de bevolking daar over zou denken. Die wandelingen waren wat dat betreft zeer waardevol.“
Kooijmans ontmoette zo tientallen Rhedenaren voor wie hij ook in de bres sprong tijdens een raadsvergadering. Waar waren die mensen op de dag van de verkiezingen? „Natuurlijk is het teleurstellend dat onze inspanningen niet zijn gehonoreerd. Ik denk dat ik per week tenminste dertig uur in het raadswerk stak. Elke avond en elk weekeinde was het raak. Dan is de uitslag een regelrechte deceptie.“
Kooijmans wijt dit deels aan het kortetermijngeheugen van de mensen. „Procentueel gezien hebben wij veel stemmen hebben gekregen uit de buurt waar wij vlak voor de verkiezingen nog folders hebben rondgebracht. Wij hadden in tegenstelling tot andere partijen helaas geen budget voor een grote propagandacampagne.“
Geen opmerkingen:
Een reactie posten