Het arbeidsconflict speelde zich voornamelijk af in het Lorentzhuis. Met nadruk speelde want het is volgens Ed Cools verleden tijd.
Na de fusie waaruit Innoforte voortkwam wilden of konden een aantal personeelsleden van het Lorentzhuis niet mee in de kwaliteitsslag die nodig was.
De inspectie voor de Volksgezondheid vond de kwaliteit van het Lorentzhuis maar net binnen de norm. De interim-directeur kon het daarna ook niet bolwerken. Een aantal medewerkers functioneerde niet goed en bleef eigenwijs.
Na verloop van tijd constateerde de inspectie dat de situatie niet was verbeterd. Daarop heeft Ed Cools ingegrepen. Twee leidinggevenden werden ontslagen en twee andere leidinggevenden hebben ontslag genomen. Twee andere medewerkers werden binnen Innoforte overgeplaatst. Onder het nieuwe management en teamleiding is de sfeer en de cultuur sterk verbeterd. In een tevredenheidsonderzoek zegt 87% van de medewerkers met veel plezier bij Innoforte te werken. De voormalige medewerkers wilden niet mee in de plannen voor kleinschalig wonen in moderne verzorgingshuizen.
De betreffende medewerkers hebben hun kansen gehad. Ook opleidingen hielpen niet. Men bleef vasthouden aan de oude cultuur en kon de omslag niet maken. Het was het klassieke drama: we willen niks en de directie kon in hun ogen geen goed doen.
Nu de rust is weergekeerd kan weer klantgericht gewerkt worden.
Volgens Ed Cools is er nog maar één medewerker die kritiek heeft. Deze persoon uit zich open en rechtsreeks naar Ed Cools. Hier heeft hij geen moeite mee. Hij heeft ook beleidscafés georganiseerd waar de werknemers hun mening konden uiten. Bovendien kan kritiek ook bij de cliëntenraad worden geuit. Een van de ”posterplakkers” heeft achteraf spijt betuigd over de actie. De anderen bleven liever anoniem en de anonimiteit waarmee de mensen op de weblog hun kitiek uiten vindt hij niet eerlijk. Op mijn opmerking dat enkele medestanders van hem hetzelfde doen en bovendien op een soms erg zielige manier antwoordt hij dat hij dit afkeurt.
Er is dus nog maar een "dissident” die bovendien zijn kritiek rechtsreeks naar hem uit. Het probleem is dus opgelost.
Hier twijfel ik toch aan. In het gesprek wordt enkele keren gesproken over de groep tegenstanders waarbij ik de indruk krijg dat zij bij Innoforte werken. Daaruit trek ik voorzichtig de conclusie dat er toch meer mensen zijn die het niet met hem eens zijn. Uit de reacties op de weblog leid ik bovendien af dat een aantal van deze mensen gewoon bij Innoforte werkt. En de wonden moeten wel heel diep zijn als men nadat men bij Innoforte is vertrokken nog een weblog opricht en dan bovendien ook nog anoniem blijft.
Ik wens deze “niet-bestaande” medewerkers in ieder geval veel sterkte. En ik hoop voor alle medewerkers van Innoforte dat men elkaar weer gaat vertrouwen en dat men zonder angst en met plezier zijn vak kan uitoefenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten