In de huidige democratie gaat partijbelang regelmatig boven landsbelang. In eigen land voorbeelden te over, maar het meest recent is de confrontatie in de Verenigde Staten tussen Republikeinen en Democraten over de verhoging van het schuldenplafond. De eersten claimen de overwinning (geen belastingverhoging), maar het bereikte akkoord is naar aller mening schadelijk voor de VS. Niet het belang van Amerika stond voorop, maar de vrees kiezers te verliezen was in de verhitte debatten maatgevend. Volgens velen toont de president geen leiderschap en de congresleden maken er een potje van. Voor ons degelijke Hollanders zijn het typisch Amerikaanse toestanden.
Wij kunnen gelukkig beschikken over een leider van een geheel ander kaliber. Hij boort de democratie nog verder de grond in dan in de VS. Zijn verlangen om tuig in de knieën schieten is al stilzwijgend geaccepteerd; we kunnen niet aan de gang blijven om daar over te zeuren. Sinds kort is een debat voor hem een gepasseerd station. Je kunt gewoon de boom in met je argumenten. Hij voelt zich al snel gedemoniseerd maar doet dat zelf bij een hele religie. Vervolgens ontkent hij ten stelligste dat dit gevolgen kan hebben op het gedrag van zijn volgelingen. Als hij niet wenst te reageren noemt hij de aanleiding ranzig en ziekelijk. Hij zegt de beginselen van de democratie te eerbiedigen, maar draait die ondertussen de nek om. Zijn handelsmerk is het verongelijkt van de camera wegkijken en zijn droom is dat zijn partij de grootste wordt. En dat lijkt de nieuwe leider aardig te lukken. Na het Noorse drama twittert hij dat volgens de recente peilingen zijn partij er weer een zetel bij heeft.
Zijn we nog gehecht aan de democratie of gewoon maar laten waaien en zien wat er van komt?
Adriaan Dolk, Dieren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten