Zo'n dag

Zo’n dag als afgelopen zondag. Het zonnetje warmt je gezicht, ontelbare vogels fluiten hun lied, krokussen staan in volle bloei en de eerste hommels zoemen voorbij. De atmosfeer zindert van energie en je voelt de drang aan de slag te gaan. Je wilt iets, geeft niet wat.

Daar wist mijn vrouw wel raad op. Sterker nog, daar weet ze al maanden raad op. It’s garden-time! Ik kan er niet meer onderuit. Ik heb geen groene vingers dus ze moet me precies uitleggen hoe ze het wil hebben. De vijver moet weg en de groenstrook geëgaliseerd. Nou ja, die “groenstrook” is meer een woestenij van ’n meter breed en ’n meter of negen lang. De planten hebben het er al lang opgegeven. Afgraven die hap, grind erover en van de zomer nog een waterornament en ’n paar bloembakken. Dat scheelt onderhoud, oogt fris en de honden komen dan niet meer op zandpoten naar binnen stuiven.

Eerst de vijver. Een ingegraven waterbak die van binnen en van buiten is ingepakt met waterdicht zeil en rondom afgezet met keien. Die zijn het eerst aan de beurt. De berg stenen baart me zorgen. We zullen zien. Misschien heeft de buurman belangstelling. Dan moet het water eruit. De vijver zit vol kikkers, vooral kikkers die de winter niet hebben overleefd. Ik tel er een stuk of tien. Het stinkt als een beerput. De pomp werkt gelukkig nog dus het water is er zo uit. Het zeil belandt, inclusief dooie kikkers, in de kliko. Bak eruit wrikken en de vijver is niet meer.

Nu kan grondverzetbedrijf Kooijmans aan de slag. Ook vrouw Kooijmans hoor! Laat ik dat vooral niet onvermeld laten. Altine scoort een kruiwagen bij haar broer en neemt zelf ook de schop ter hand. Tussendoor zorgt ze voor de catering. Geweldige vrouw.

De tuin ziet eruit als een slagveld. We zijn nog lang niet klaar maar het begin is er. Stijve spieren, pijn in rug en botten deren ons niet. We zijn tevreden. Het jaar is nu echt begonnen. Het is lente! Zo’n dag was afgelopen zondag.