Te duur!

Medicijnen tegen de ziekte van Fabry kosten gemiddeld 200.000 euro per jaar, tegen de ziekte van Pompe tussen de 400.000 en 700.000 per jaar. Volgens het College voor Zorgverzekeringen is dat te duur. Ze stelt voor om deze medicijnen niet meer te vergoeden. Het gaat per jaar om 55 miljoen euro.

Voor dit specifieke geval hoop ik dat de betrokkenen worden ontzien. Deze ingreep is niet nodig. Zorgverzekeraars maken een veelvoud aan winst. De farmaceutische industrie verdient wereldwijd alleen al op de medicijnen voor deze twee ziekten honderden miljoenen. Legt de politiek zich neer bij het dictaat van de industrie, de markt?

Waar ligt de grens van de prijs die wij samen willen betalen voor medische zorg? Hoever gaat onze solidariteit? Wie eigent zich het recht toe om anderen noodzakelijke medische zorg te ontzeggen, aan hun lot over te laten? Wie speelt voor God?

Voor kostenbesparing wordt nu vooral gekeken naar de uitvoering. Naar de behandelaars, de artsen, specialisten en de “handen aan bed”. Niks mis mee maar volgens mij is er nog een wereld te winnen in het circuit daaromheen, het medisch-industrieel complex. Te beginnen bij de farmaceutische industrie en de producenten van dure medisch apparatuur.

Een jaar in een verpleeghuis kost ongeveer 55.000 euro, een jaar in een AWBZ-instelling komt op 100.000 tot 150.000 euro. Het moment dat vader, moeder, uw gehandicapte kind of uzelf te duur wordt nadert. Dan berekent een anonieme boekhouder op een spreadsheetje dat uw tijd om is. Er hoeft zelfs geen mens aan te pas te komen. De computer kan best zonder. U ontvangt uw vooringevulde overlijdensakte dan volautomatisch in de mailbox. Da’s wel zo gemakkelijk.

Cynisch? Ja! Onrealistisch? Ik hoop het! Feit is dat de kosten voor medische zorg exploderen. De kloof tussen wat we willen en wat we kunnen wordt steeds breder. Dat leidt tot een paradox. De waarde van een mensenleven is niet uit te drukken in geld. Toch gaat dat gebeuren.

Ik heb geen pasklaar antwoord. We moeten ons in ieder geval niet laten ringeloren door de geldbeluste “markt”.